Tam 4 sene olmuş ben İstanbul’a yerleşeli, hem ağlarım hem giderim misali, hem ağladım hem geldim İstanbul’a… Yıllarca Ankara’da İstanbul’da ki sevdiğime hasret kalıp, sonra aileme hasret oldum… Hayat gerçekten zor… Her seçim bir şekilde bir vazgeçiş ne yazık ki L
Tam gidip gelmelere alıştık, artık anne-kız ağlamadan veda ediyoruz birbirimize demeye başladık, bu sefer Zeyno girdi hayatımıza… Anneannenin hasreti 2’ye katlandı, hatta belki 3’e… Çünkü Zeyno’nun özlemi hiçbir şeye benzemiyor.
Telefonda ağladığını duyuyor ağlıyor ne oldu kuzuma diye, güldüğünü duyuyor yine ağlıyor niye ben yanında değilim diye J
En sonunda dedeye İstanbul’da bir ev açtıracak bu anneanne sanırım ;)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder